Fragmenty tekstu

Najistotniejszym atutem powieści „Marsz ku Światłości”, jak się wydaje, jest styl pracy – pełen archaizmów, neologizmów charakterystycznych dla podobnych książek, ale też plastycznych opisów przeplatanych wartką akcją. Nikt nie jest bezbłędny, jednak autor nadzwyczajnie przykłada się do ortografii i interpunkcji, a przeróżne słowniki bezustannie towarzyszą mu w trakcie pracy twórczej.

Niebanalny język zawiesza więc Czytelnikom poprzeczkę nieco wyżej niż większość amatorskich sag, o czym można przekonać się, zapoznając się z fragmentem opisu, sceny batalistycznej i dialogu. Warto dodać, że pod względem typograficznym tekst gotowy do pobrania wygląda znacznie lepiej niż poniższe cytaty.

Ustęp z opisem przyrody:

Orsimer sumował się, gdy mijali gęste knieje, z lekka zielone komysze zachodzące mgłą wskutek przymrozków, i nie mające możliwości rozkrzewić się intensywnym szmaragdem, oraz rwące potoki – krystaliczne niczym nieskazitelny kamień szlachetny, przez który przedzierają się snopy światła. Przejrzysta krynica zakręcała to tu, to tam, przecinając niekiedy gościniec usiany niskimi ostrowami wiechliny, zmieniający się wówczas w niewielki, kamienny mostek prowadzący nad modrą rzeczułką. W akompaniamencie tętentu kopyt, uderzających o twardą przeprawę, obserwował przeczystą wodę, smagającą z kojącym duszę pluskiem położone na sfałdowanym dnie skały. Pływały w niej lilipucie rybki cieszące się błękitem strumienia, zaś w pobliżu brzegów na wpół zanurzone kraby wygrzewały w ciepłym słońcu zastygłe skorupy maści antracytu i kręcąc niemrawie szczypczykami, kołysały krótkimi czułkami w oczekiwaniu na podpływającą ogonicę lub fioletową rzeczną becię. Nieco dalej od ruczaju, w sąsiedztwie pogrążonej w mroku jaskini, przysiadł sędziwy cis, na którym swawoliły wiewiórki zbierające spomiędzy igieł amarantowe osnówki, a przez jego ażury przebijał się ku oczom brańców wyniosły masyw górski otulony gdzieniegdzie pierzyną białego puchu. Życie w dziczy nieskalanej ludzkim zniszczeniem rozkwitało w najlepsze; mniejsze i większe stworzenia radowały się niemal bezchmurnym niebem.

Ustęp ze sceną walki:

Wzajemne straszenia przeciągały się; w grobowej ciszy wykonywali na twardej, chłodnej posadzce kuriozalny taniec i żadne nie paliło się, by zrobić pierwszy krok. Wreszcie pełne napięcia wyczekiwanie przerwał Ralof. Machnął mieczem, który wnet zwolnił na kapitańskim ostrzu. Ta oddała cios, ale i on nie dosięgnął celu. Gromowładny, widząc, że nic nie wskóra w ten sposób, przyspieszył. Wyprowadził całą lawinę sztychów: prawa, lewa, frontalnie, ze zwodem, bez zwodu… Nawet nie drasnął rąbka kirysu. W odpowiedzi nadeszły cięcia. Jedno zręcznie sparował, drugie chybione, przed trzecim uchylił się, czwarte szczęknęło o jelec. Figa z makiem, z pasternakiem! Dalej remis […].

Dźgnięcie, pchnięcie; zgrzyt stali, chrobot żelaza. Iskry z wodzących się za czuby broni iluminowały beczki pełne spirytualiów, rozjaśniały przepierzenia w ciemnym składzie. Ten markował jaki zamysł, ta nie dała się zwieść. Tu pozorowała zamach, tam nadziała się na blok. I momentalnie zmiana tempa: wolno – szybko, bez pośpiechu – lotem strzały, adagio – presto… A tu fortel! Znowuż rączo! Bez skutku. Finta? A gdzie tam. Obrót? Fiasko. Następnie, jak gdyby nic się nie stało, jakby nerwy mieli jak postronki i posiadali taką kondycję, że mogliby próbować swych sił do zmierzchu, na powrót ritardando, i kontynuują tany w takt przygrywającej cichusieńko niewidzialnej orkiestry żałobnej, pląsając powściągliwie nad trumną werwy i swady.

Przykładowy dialog:

 – Wstrętne płatki białego czegoś spadają z nieba. Khajiit widzi to pierwszy raz, odkąd jego matka się okociła.

– Co też Ma’jhad plecie? – ripostowała Ra’zhinda, wyciągając ręce przed siebie z otwartymi dłońmi skierowanymi ku górze i próbując przypatrzeć się śniegowi, zanim ten rozpuścił się na jej ciepłej, włochatej łapie. – W Brumie, gdy wymaszerowaliśmy w góry, leżało tego sporo.

– Ra’zhinda nieuważnie słucha Ma’jhada. – Kręcił głową. – Khajiit powiedział, że wcześniej nie spotkał się z zamarzniętą wodą, która opada z firmamentu, a nie ze śniegiem spoczywającym na ulicach.

– Toż to jedno i to samo! – Zachichotała, po czym puściła oko w kierunku orka. – Gdy krupy spadnie z obłoków dostatecznie dużo, ta zbiera się w zagłębieniach i tworzy zimną powłokę pod naszymi stopami.

– Hm… – Ma’jhad zmarszczył czoło. – Khajiit za dużo myśli. I woli ciepłe piaski pustyni – odpowiedział, by następnie strzepać z ubrania to, co zdążyło naprószyć.

Serdecznie zapraszam do lektury!